Vier series maken voor mij het Fotofestival Naarden 2013 de moeite waard:

Ferry Verheij met “Grande Hotel Beira, Mozambique”.

Dolph Kessler en “De Noordzee rond”.

Piet Mulder met zijn Balinese portretten.

Bas Losekoot met zijn “Urban Millennium Project”.

De series zijn inhoudelijk consistent, stijlvast, fotografisch goed uitgevoerd en betekenisvol en springen daarom voor mij boven andere inzendingen uit.

   

De topper was voor mij de in Mozambique gesitueerde serie over een luxe hotel dan in verval raakte en nu door daklozen wordt bewoond. Het is een relevant thema dat door Ferry Verheij in een consequente stijl is uitgewerkt. Alle beelden dragen het patina van het vervallen hotelgebouw waar vaak prachtig zacht licht doorheen valt. De ruimtes worden gevuld met de bewoners die op een natuurlijke manier, vaak tijdens hun bezigheden, in beeld zijn gebracht. De serie laat verval en verwaarlozing zien van de leefomgeving, maar ook een zekere levenslust van de bewoners.

Dolph Kessler werkte vijf jaar lang aan een serie over de Noordzeekust. Hij investeerde 120 dagen in het project en werkte ervoor in Nederland, Duitsland, Denemarken, Noorwegen,Schotland, Engeland en België. Die grote tijdsinvestering zie je terug in de serie. De beelden zijn informatief maar ook heel afgewogen. Ze geven een divers maar ook standvastig beeld van activiteiten en landschappen langs de kust. Het is nergens afgeraffeld, de keuzes zijn weloverwogen en goed uitgewerkt. Iedere foto informeert en het geheel geeft een prachtig geodocument.

   

Piet Mulder fungeert in Naarden als side kick: niet op het hoofdfestival maar op één van de nevenlocaties. Hij exposeert zwartwit portretten gemaakt op Bali in een zware, documentaire stijl die herinnert aan de grote reportagefotografen van de 50-er, 60-er en 70-er jaren. Klassieke beelden waarin de fotograaf als estheet en vastlegger duidelijk aanwezig is. Het is een heerlijk contrast met de veelheid aan statische grootformaatcamera-portretten die de laatste jaren de kunstwereld overspoelen.

   

Bas Losekoot heb ik als vierde aan mijn lijstje toegevoegd. In eerste instantie vond ik zijn aanpak, waarbij hij flitsinstallaties gebruikt in grote wereldsteden, sterk lijken op een aanpak van fotograaf Philip-Lorca di Corcia rond het jaar 2000. Maar ik merkte dat ik zijn beelden steeds meer ging waarderen naarmate ik er vaker langsliep.
Zijn thema: op 3 mei 2007 woonden wereldwijd voor het eerst meer mensen in de stad dan op het platteland. Losekoot laat in zijn Urban Millennium Project zien hoe het leven in megasteden zich voltrekt. Hij doet dat met gestileerd ogende beelden met voornamelijk upper- en middle class bewoners.

Die lijken wat onecht, ze zijn vooral als figuranten in de foto’s aanwezig. De foto’s geven daarom ook geen totaalbeeld van het leven in megasteden. Maar ze gaan zoals gezegd wel meer boeien naarmate je ze vaker ziet. Losekoot fotografeerde in New York en Seoul maar wil daar minimaal Shanghai, Mexico en Londen aan toevoegen. Interessant om te zien hoe zich dat gaat ontwikkelen.
De series zijn nog tot en met 23 juni in Naarden te zien.