Bieke Depoorter is een jonge Gentse fotografe (geboren 1986) met een stormachtige carrière. In 2009 behaalde zij haar masters in fotografie aan de Koninklijke Akademie voor Schone Kunsten in Gent met werk dat zij in Rusland maakte. In juli van dit jaar werd zij al kandidaat-lid van het gerenommeerde fotografencollectief Magnum. Haar afstudeerwerk uit Rusland en een vergelijkbare serie uit de Verenigde Staten zijn tot 23 september te zien in de Sint Pietersabdij in haar woonplaats.

Voor haar afstudeeropdracht ging ze in 2008 voor drie maanden naar Rusland. Zij sprak geen woord Russisch en het enige wat ze bij zich had om haar bedoeling duidelijk te maken was een in het Russisch geschreven brief met de volgende tekst:
‘Ik zoek een plaats om de nacht door te brengen. Kent u mensen die misschien een bed of een zetel hebben? Ik heb niet bijzonders nodig en ik heb een slaapzak bij me. Ik wens niet in een hotel te verblijven, omdat ik weinig geld heb en omdat ik wil zien hoe de mensen in Rusland leven. Kan ik misschien bij u thuis slapen? Hartelijk dank voor de hulp!’

Volslagen onbekenden namen haar gastvrij in huis en dat leverde een fantastische serie foto’s op. Depoorter fotografeert mensen op intieme momenten zonder voyeuristisch te worden. Daarbij verstaat zij ook de kunst zich temidden van een chaotische familiesituatie te begeven en toch compositorisch heldere beelden te maken. De armoedige omstandigheden in haveloze woningen zijn vaak in sterk contrast met de afgebeelde personen waar je empathie mee kunt voelen. Het levert een fantastisch inkijkje op in het leven van Russische families.

De beelden zijn doorgaans zonder flitslicht gemaakt en zitten ook daarom vol sfeer. Het fotograferen bij bestaand licht levert wel technische problemen op. De zware ruis in sommige beelden is in de perfecte prints op de expositie niet altijd storend, maar in het bijbehorende boek stoort het wel.

Bieke Depoorter trok een paar jaar later op dezelfde manier – ook op de bonnefooi – naar Amerika. Wat in het oog springt is dat haar techniek verbeterd is. Dezelfde sfeer, dezelfde intimiteit, dezelfde compassie, maar zonder storende ruis omdat ze nu veel eerder naar flitslicht grijpt. Wel mooi gedoseerd gedaan zodat de sfeer intact blijft. Vergelijk je de Amerikaanse met de Russische foto’s dan kun je constateren dat zij snel bijleert.

Wat gelukkig niet verloren gaat is het gemak waarbij Depoorter contact maakt, door haar omgeving vertrouwd wordt en complexe persoonlijke situaties vast kan leggen. Zij is daarin heel overtuigend. Als je binnen een etmaal zoveel vertrouwen krijgt van wildvreemden dan doe je iets heel erg goed. In Gent zie je daarvan het bewijs.

Voorbeeld uit de Amerikaanse (boven) en Russische serie.