Omslag van Andrew Moore’s “dirt meridian” met de foto getiteld “The Yellow Porch, Sheridan County, Nebraska, 2013”

Meedogenloos kan het zijn. Een foto waarin ieder detail haarscherp getekend is. Maar ook troostrijk en verwarmend. Dat laatste ervoer ik toen ik foto’s zag van Andrew Moore die de prairie in het midden van de Verenigde Staten vastlegde.

Murray House, Sears Roebuck Rockfaced Wizard NO.52, Sheridan County, Nebraska, 2013

Moore exposeerde van 27 november 2015 tot en met 20 februari 2016 in galerie Reflex Amsterdam. De hoofdmoot van de (in omvang) bescheiden expositie werd gevormd door foto’s gemaakt langs de 100e lengtegraad, de “dirt meridian”. Dat werd ook de titel van het fotoboek dat hij uitbracht. Het is de prairie net ten oosten van de Rocky Mountains, van de Canadese grens tot Texas, die in droge periodes verdord en stoffig is.

Moore legde een verarmd gebied vast waarin weinig groeit, waarin de landbouw erg afhankelijk is van de weinige neerslag, waar de grond verarmd is en de ondergrondse watervoorraden snel slinken. Een gebied waarin sommige boerenfamilies standhouden maar velen ook hun huizen achtergelaten hebben.

Toch spreken de beelden van liefde voor dit gebied. De foto’s zijn met veel aandacht en vakmanschap gemaakt, de presentatie is smetteloos en door de afgedrukte formaten overweldigend, de onderwerpen zijn goed gekozen en door het meestal wat hogere standpunt geven ze veel overzicht. Daarbij zorgen licht en schaduw voor diepte.

Grossenbacher Homestead, Sheridan County, Nebraska, 2013

Andrew Moore is een man van het grootformaat, een 8 bij 10 inch technische camera is zijn favoriete gereedschap. Daarmee kan hij ieder detail registreren, ook als hij kiest voor weidse vergezichten. Je blijft met je ogen door zijn foto’s heen dwalen, waarbij je steeds nieuwe dingen ziet. Zoals in de omslagfoto van zijn boek: een mast met telefoonantennes, een klein hekje met een missende spijl, het ritme van weer een ander hekwerk, graspollen die door strijklicht worden aangetipt, het late licht dat op een verlaten huis valt, de geel oplichtende veranda… Het is bijna on-fotografisch, schilderachtig.

Fabelachtige fototechniek

Omdat Moore in het vlakke landschap toch een overzicht wil bieden koos hij gedurende zijn tien jaar durende project vaak voor een hoger standpunt. Daarvoor switchte hij van technische camera naar digitaal middenformaat, waarbij de camera werd bevestigd aan een Cessna vliegtuigje. Met de hulp van een waaghalzerige piloot die vlak boven het landschap durfde te scheren kwam hij tot de mooiste opnamen. Het leverde indrukwekkende fotografie op waaruit liefde voor de omgeving spreekt.

Ook als Moore foto’s van verlaten, half ingestorte huizen laat zien denk je niet aan een krot, maar aan een thuis waar een familie geprobeerd heeft een goed bestaan op te bouwen. Ook dan zie je schoonheid: van het weerbarstige land, van de onopvallende natuur, van de doorzetters die het hier geprobeerd hebben, van de fabelachtige fototechniek waarin het mooie licht gevangen is.
In de kleine foto’s op deze website zie je dat niet terug. Om dat te kunnen ervaren heb je op zijn minst het perfect gedrukte boek, maar veel beter nog de forse afdrukken in de galerie nodig.

Niet in de expositie maar wel in het boek: foto’s van de mensen die in deze streek wonen. Dat is een verrijking omdat het een volledig verhaal vertelt over het land, de mensen, hun bestaan, hun activiteiten. Een zekere rust en berusting stralen ze uit, maar ook verbondenheid.

Approaching Dust Storm, Floyd County, Texas, 2013