In The Suffering of Light wordt het werk van Alex Webb van de afgelopen dertig jaar gepresenteerd. Een periode waarin hij veel en kleurrijk fotografeerde in het Caraïbisch gebied, later ook in andere delen van de wereld (met vergelijkbaar licht).

(Klik hier voor wat foto’s van Alex Webb).

Bij het herhaald doorbladeren van het boek valt mij op dat sommige personages onscherp zijn waar je ze misschien wel scherp wilt hebben en dat delen van foto’s vaak dichtlopen waar je misschien doortekening wilt. Eerste conclusie: Webb worstelt ook – nog steeds – met hard licht en onoverbrugbare contrasten. En wat die onscherpte betreft: hij kiest voor scherptediepte in plaats van snelle sluitertijden. Hij wil de hele omgeving laten zien.

Iets anders wat opvalt: er is heel veel te zien in zijn foto’s, en als je langer kijkt zie je steeds meer. Mensen, delen van lichamen, nog iemand aan de rand van het beeld, of een persoon door een raam gezien, of weerspiegeld. Zijn beelden zijn vol mensen, die trouwens niet altijd een band met elkaar lijken te hebben. Daardoor krijg je de indruk dat meerdere werelden in één beeld gevangen worden.

Webb is meesterlijk in het creëren van composities met behulp van de gebouwde omgeving: wanden, deuren, raamopeningen: hij gebruikt het om zijn beelden in vlakken in te delen. Kleur speelt een essentiële rol: vaak fel, soms pastelachtig, altijd sfeerbepalend.
Het wordt mij uit zijn beelden niet duidelijk of Webb een regisseur is of een oplettende voorbijganger. Misschien allebei wel. Bij sommige beelden moet het in ieder geval duidelijk geweest voor de gefotografeerden dat ze op de foto kwamen. Maar of Webb echt aanwijzingen heeft gegeven weet ik niet.

Blijf je langer kijken naar de zwarte silhouetten en de dichtgelopen beeldpartijen dan gaan ze de ene foto met de andere verbinden. Het silhouet wordt een stijlmiddel om een doorlopend verhaal te vertellen. Haïti hoort bij de Dominicaanse republiek, hoort bij Florida, hoort bij Istanboel. Dan wordt het de wereld gezien door Alex Webb, een persoonlijke interpretatie van een complexe wereld, waarin veel verhalen door elkaar heen spelen. Zoals in de echte wereld die ook niet simpel is.
Dat van een stijlmiddel geldt ook voor de dichtgelopen partijen: het zijn donkere vlakken die contrasteren met de harde kleuren in zijn foto’s, en het zijn ook terugkerende beeldelementen. Daarmee worden foto’s herkenbaar als Alex Webb beelden. Wonderlijk hoe je een eigenschap die je eerst als tekortkoming ziet gaat waarderen als belangrijk deel van het handschrift.

Mooi boek, een van de mooiste die ik de afgelopen tijd gezien heb!