Ik ben een liefhebber van het werk van Walker Evans. Een van de eerste fotoboeken die ik ooit kocht was zijn “First and last”. Op 10 juli 2013 heb ik daarom met hooggespannen verwachtingen (en mijn beide dochters die het fotowerk móesten zien) de expositie “Walker Evans Decade by Decade” in Huis Marseille bezocht. Het werd een grote teleurstelling: deze tentoonstelling is een aanfluiting voor zijn bewonderaars en een slechte kennismaking voor wie zijn werk niet kent. Het lijkt er sterk op dat iemand tientallen jaren de prullenbak van Evans doka heeft geleegd en deze mislukkingen nu tentoonstelt.
Mijn bezwaar: er hangt veel niet representatief werk en belangrijk werk ontbreekt. Er zijn tientallen foto’s te zien die gewoon niet goed gemaakt of niet goed afgedrukt zijn. Want: onscherp, onzorgvuldig gekaderd, soms storende delen in beeld, te grijs, dichtgelopen schaduwen, uitgebeten lichte partijen, droogvlekken, onzorgvuldig tegengehouden delen, verkleuring van fixeerzouten.
Dit kan echt niet. Een goed gemaakt boek met werk van Evans is vele malen beter dan deze ongelukkige serie vintageprints. De rechtvaardiging zou kunnen zijn dat Decade by Decade een breder overzicht van Evans werk geeft dan uitsluitend zijn beroemde werk uit de dertiger jaren.
Hier toont zich de zwakte dat de prints afkomstig zijn van één verzamelaar. Decade by Decade is geen zorgvuldig bijeengebrachte verzameling hoogtepunten uit Evans werk. Dat zou niet erg zijn als deze vintage collectie een bijzondere kijk op het werk zou opleveren, maar dat doet het niet. Het geeft geen nieuwe inzichten, werkt niet verrassend. De teksten bij de expositie zijn heel goed geschreven en erg informatief, maar verwijzen regelmatig naar foto’s die niet getoond worden. Een zorgvuldig geselecteerde collectie van hoogtepunten zou meer op zijn plaats zijn om Evans te eren. Uit de collectie die nu getoond wordt zouden dan enkele beelden gebruikt kunnen worden om een specifieke stelling te onderbouwen.
De foto’s die Evans naam vestigden blijven in Huis Marseille buiten beeld en de claim dat Decade by Decade een compleet beeld van zijn oeuvre toont wordt dan ook niet gerechtvaardigd. Het FSA-werk bijvoorbeeld (foto’s van arme boeren die hij in opdracht van de Farm Security Administration maakte) is nauwelijks vertegenwoordigd, de Victoriaanse gebouwen die hij in groten getale vastlegde ook bijna niet (en de paar voorbeelden die er wel hangen zijn slecht geprint), van zijn veel vertellende interieurs worden ook geen overtuigende voorbeelden getoond. Decade by Decade is een serie matige prints uit verschillende perioden (waarbij belangrijke perioden nagenoeg ontbreken) en zal geen nieuwe Evans-fans opleveren.
Waar ik van genoten heb was de recensie van Merel Bem in de Volkskrant (te lezen op haar weblog The Aubergine Coat) over de ‘taligheid’ van Evans’ werk. Dat verhaal had ik graag ondersteund gezien met prachtige prints, ja ook van het FSA-werk en zijn plattelandsinterieurs! Het beste uit “First and last”. Wat zou dat een mooie expositie zijn geweest.