In Huis Marseille in Amsterdam is tot en met 7 september de overzichtstentoonstelling Veramente (Echt) te zien van de Italiaanse fotograaf Guido Guidi.
In de expositie komen meerdere projecten samen, waaronder “The New Map of Italy”. Guidi wil daarin een ander en veranderend Italië laten zien. Hij presenteert daarvoor een serie kleine kleurenprints in kleine lijsten. Door geen voorkeur uit te spreken (bijvoorbeeld door in grootte te variëren) oogt het als een coherente verzameling van beelden.
De betekenis van die beelden wordt mij niet goed duidelijk. Ik zie portretten van mensen waar ik niets anders dan naam en plaats van te weten kom afgewisseld met foto’s van in principe oninteressante plekken: een deur van een opslagplaats, een stuk van een bushokje, een weg met een blinde gevel, voorgevels met een brievenbus. De portretten en deze details gaan geen verbintenis aan.
In de boekversie van “The New Map of Italy” werkt deze aanpak beter. Daar ontstaat tussen de foto’s wel een relatie. Voorzichtig, niet door een hele serie in een keer te tonen, maar door pagina na pagina beeld toe te voegen. De foto’s vormen al bladerend een logischer verband, ook de portretten krijgen een functie: dit zijn de mensen en dit is hun dagelijkse omgeving. Niet de hele omgeving trouwens maar Guidi’s heel persoonlijke selectie. Dan wordt ook duidelijk dat Veramente niet gaat over één objectieve waarheid maar over subjectiviteit.
In de kleurenfoto’s lijkt het of Guidi de fotografische middelen die hij kan inzetten om een bijzondere foto te maken (licht, compositie, stofuitdrukking) stelselmatig weglaat. Alsof het gewone bij hem niet buitengewoon mag worden. De foto’s zijn daardoor vlak en maken weinig indruk. In het boek heb je daar minder last van omdat je de foto’s daarin anders ervaart. In het boek stoort het ook minder dat beeldelementen (zoals een telefoonpaal en een gevel) elkaar net overlappen of dat een fietsstuur nog net een stukje onscherp in beeld komt.
In de expositie is ook zwartwit werk te zien van 1971 en 1972 uit de serie Facciata (Gevel). Indrukwekkend werk dat mij doet denken aan werk van Lewis Baltz uit dezelfde tijd. Deze aanpak komt wèl over. De serie is eenduidig door de strenge stijl (zwaar gedrukt, vierkant, sober), de doordachte kadering en een strikte beperking tot één onderwerp (gevels).
Nogal afwijkend zijn drie werken met steeds twee zwartwit contactdrukken van twee 6×9 negatieven. Vier beelden in één lijst dus, de bovenste twee zijn weinig verschillend en dat geldt ook voor de onderste twee. Ook dit zijn juweeltjes! Jammer dat deze beelden niet te googelen zijn want dan kon ik ze hier laten zien….. Ook deze foto’s dragen bij aan mijn verwarring over deze tentoonstelling: het zijn er zo weinig en ze hebben zo weinig te maken met het andere werk.