Deze week heb ik mijn eindopdracht afgerond voor de HBO-opleiding Fotoreflectie, richting recensent-rondleider. Hiervoor heb ik een recensie geschreven over een fototentoonstelling die voldoet aan de richtlijnen van dagblad De Gelderlander.

Dertig jaar geleden werkte ik als verslaggever voor dagblad De Graafschapbode in Doetinchem (toen concurrent van De Gelderlander, een aantal jaren geleden door die krant ingelijfd). Bij het schrijven van de recensie werd ik mij er van bewust dat je met andere spelregels te maken hebt dan 30 jaar geleden. Toen kon je je nog wel een miskleun (of laten we zeggen een minder gelukkige bespreking) permitteren. Door de beperkte verspreiding van een regionale krant en de beperkte houdbaarheid was het leed na een paar dagen wel geleden. Krant in de prullenbak, recensie vergeten.
In dit internetperk blijft iedere bespreking echter altijd vindbaar. Daardoor heeft de recensent een veel zwaardere verantwoordelijkheid tegenover de kunstenaar. Die kan zijn leven lang achtervolgd worden door een negatieve bespreking.
Maar ook omwille van je eigen autoriteit moet je verantwoord te werk gaan. Een ongenuanceerde of zelfs foute bespreking kan jezelf als recensent ook in de weg blijven zitten.

Als ik dat zo opschrijf bekruipt mij nog een gedachte: zoekmachines koppelen de kunstenaar via een recensie voor eeuwig aan de recensent (of een blogger, een forumdiscussieerder), of je dat nu wilt of niet. Dat kan heel nadelig zijn voor je imago.

En omgekeerd zou je als internetgebruiker jezelf dus ook kunnen profileren door van alles van bepaalde kunstenaars te gaan vinden. Of zou dat laatste niet zo eenvoudig zijn? Zouden zoekmachines daar doorheen prikken?
Op 21 juni publiceerde ik een stukje over de expositie van Elspeth Diederix in museum Jan Cunen in Oss. Als ik met Google zoek op ‘Elspeth Diederix’ dan vind ik mijn bijdrage niet terug in de eerste 450 hits. Erg teleurstellend.
Maar als ik nu de zoekopdracht verander in ‘Elspeth Diederix Oss’? Ja: op plaats 15. Vier plaatsen hoger zelfs dan de recensie van Volkskrant-recensent Merel Bem. En nu ik Merel Bem en De Volkskrant in dit stukje alweer twee keer heb gemeld stijgt mijn autoriteit al weer een beetje. Zou het echt zo werken?