Het thema van de tentoonstelling was “panta rhei” (alles stroomt), een term van de oud-Griekse denker Heracleitus. De beroemde filosoof Plato verwijst naar hem in een dialoog van zijn leermeester Socrates: ”Heracleitus wordt verondersteld te zeggen dat alle dingen in beweging zijn en niets in rust; hij vergelijkt het met de stroom van een rivier en zegt dat je niet twee keer in hetzelfde water kunt gaan.” De vraag kwam bij mij op of het relevant is dat de rivier steeds ander water bevat. Water in pure vorm is transparant en dus onzichtbaar. Blijkbaar herkennen we de rivier niet aan het water en zijn het andere zaken die bepalen of we een object ondanks alle variaties als “rivier” herkennen.

Met de gedachte dat niets hetzelfde blijft maar wel een stabiele, waarachtige kern heeft, heb ik gekeken naar mijn omgeving: de leefomgeving van de mens. Met ingesleten paden, aangeplante bomenrijen en gedomesticeerde dieren. Een omgeving waaraan wij structuur geven, die we organiseren, kanaliseren, bewonen en meebeleven. Een omgeving die steeds verandert maar in de kern ook stabiel is.

Mijn beelden tonen in zekere zin geen realiteit maar een prototype van objecten, een verwijzing, een afdruk van een mal of een stempel. Ze zijn ook een katalysator voor je gedachten. Ze geven ruimte voor herkenning en voor eigen overwegingen.

Ik heb niet alleen naar de omgeving willen kijken maar deze ook willen ervaren. Steeds heb ik mij afgevraagd waaraan mijn beelden appelleren en hoe ze samen onze complexe habitat schilderen. Het werd een verzameling sensitieve observaties met toevallige combinaties, afwisseling en samenhang met hier en daar een glimp van het wezenlijke en onveranderlijke.